De Berghond van de Maremmen en de Abruzzen behoort tot de Rasgroep "Herdershonden"
Geschiedenis van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
HERKOMST
De Berghond van de Maremmen komt, zoals al in zijn naam staat aangegeven uit de streken Maremma en Abruzzen in Italië. De Maremma is een streek aan de kust gelegen ten noorden van Rome; de Abruzzen is een gebergte ten oosten van Rome.
Het ras is reeds 2000 jaar oud en komt van oorsprong uit Azië. Er zijn verschillende meningen over hoe de hond van Azië naar Europa is gekomen. Waarschijnlijk is het ras meegekomen met herders, toen die vanuit het oosten naar het westen trokken. Vast staat wel, dat alle witte herdershonden (Tatra, Kuvasz, Pyrenese Berghond enz.) tot dezelfde soort, nl. de berghonden behoren. Ze werden en worden gefokt en gebruikt om de kudde schapen te beschermen en te verdedigen tegen aanvallen van wolven, beren en andere rovers.
OORSPRONG
Er wordt gezegd, dat het ras reeds 2000 jaar oud is en van oorsprong uit Azië komt. Er zijn verschillende meningen over hoe de hond van Azië naar Europa is gekomen. Waarschijnlijk is het ras meegekomen met herders, toen die vanuit het oosten naar het westen trokken.
Hoewel er in de tweede eeuw voor Christus al van een ‘Canis Pastoralis o Pequaris’ sprake is in het boek van Marco Porzio Catone (234 AD), wordt de eerste beschrijving van de Maremma toegekend aan Marco Terenzio Varrone (116-26 AD), die in 37 AD in zijn boek ‘de Rerum Rusticarum’ een ‘canis pastoralis’ beschrijft; een witte, grote hond met zwarte neus en lippen, die het vee beschermt tegen roofdieren. Ze dragen ‘melli’, grote leren halsbanden voorzien van uitstekende nagels, die ervoor moeten zorgen, dat de hals van de hond beschermd is tegen beten van wolven. Later worden deze banden van ijzer, zogenaamde ‘vreccale’.
Een eeuw later schrijft Lucio Columella, van oorsprong een Spanjaard een boek ‘de Re Rustica’ en beschrijft onder andere de ‘Canis Pastoralis’, die vooral wit van kleur moet zijn, zodat de herder zijn hond en de wolf goed uit elkaar kan houden.
In het verdere verloop van de geschiedenis komen we op schilderijen, doeken en gravures honden tegen die verdacht veel lijken op wat we tegenwoordig een Maremmano-Abruzzese noemen.
ONTSTAAN
Al in 1922 werd er in Genua een vereniging opgericht voor de Italiaanse herdershond. Deze club was evenwel geen lang leven beschoren. In 1924 werd de eerste, zeer beknopte standaard opgesteld voor de ‘herdershond Maremmano ook genoemd Abruzzese’.
In 1938 worden door Prof. Solara de verschillen beschreven tussen het type Maremmano en het type Abruzzese: de Maremmano is kleiner, heeft een minder dichte vacht, heeft een minder dikke kraag, hoeft niet perse totaal wit te zijn en mag bruine i.p.v. zwarte oogranden hebben. In 1950 wordt door Prof. Pischedda een vereniging ‘Il Circolo del pastore Abruzzese’ opgericht. Hij is van mening dat er een fundamenteel verschil bestaat tussen de Maremmano en de Abruzzese: de Maremmano is mollosoïde, de Abruzzese is lupoïde.
In 1953 wordt er een club voor de Maremmano opgericht. Zij doen het voorstel beide rassen/types tot één ras te vormen. Na het nodige geharrewar wordt uiteindelijk een standaard opgesteld, die op 1 januari 1958 van kracht wordt en in 1989 wordt bijgewerkt.
Hoewel er ook in de afgelopen jaren weer stemmen opgeld deden om de pma in groep 2, bij de Molossers in te delen, dan wel de standaard ten gunste van het Abruzzese type aan te passen, dan wel de verschillende types weer tot twee afzonderlijke rassen te maken, zijn deze voorstellen, voorlopig althans, weer van de baan.
Karakter van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
De aard van de Maremma is kalm, goedmoedig, bedachtzaam, maar fel tegen vijanden van zijn kudde. Hij is een goede waker over huis en bewoners, aanhankelijk voor de baas, maar altijd wantrouwend ten opzichte van vreemden. Een Maremma is ook zelfbewust en eigenwijs en hij heeft derhalve een consequente, maar niet een harde opvoeding nodig, wilt u tenminste geen problemen binnen uw ‘roedel’ verwachten.
Het ras is van nature gefokt en gebruikt als bewakings- en verdedigingshond van schaapskuddes. Ook nu nog wordt het ras in Italië hiervoor gebruikt. In Amerika en Australië is het ras in de 80-jaren met succes geïntroduceerd om schaapskuddes tegen coyotes en andere rovers te beschermen.
In vergelijking met andere ‘echte’ herdershonden is een Maremma rustiger, goed bestand tegen slechte weersomstandigheden, afstandelijk, onafhankelijk, waardoor hij zijn werk zonder mensen beter kan uitvoeren. Hij heeft een relatief slecht ontwikkeld jachtinstinct, zodat hij niet achter de dieren zal jagen die hij moet beschermen. Een werkende Maremma leeft tussen de schapen en beschouwt de schapen, of iedere andere diersoort die hij moet beschermen, als zijn roedelgenoten.
In Nederland zult u geen of weinig werkende Maremma tegenkomen. Hoewel de Maremma als gezelschaps- en familie hond gezeglijker is dan zijn werkende soortgenoot, neemt dat niet weg dat in het algemeen de Maremma omschreven kan worden als rustig, afstandelijk en argwanend ten opzicht van vreemden, aanhankelijk voor zijn baas, eigenwijs en zelfstandig. Wat de hond beschouwt als behorende tot zijn roedel zal hij beschermen. Een Maremma is dus niet gehoorzaam in de gebruikelijk zin van het woord. De hond moet immers bij de schapen blijven en niet bijvoorbeeld zijn baas achterna lopen. Een Maremma patrouilleert langs en door zijn kudde en onderneemt actie als hij denkt dat dat nodig is. Voor het bewaken hoeft een Maremma dus nauwelijks afgericht te worden; hij weet het zelf immers beter dan wie ook.
Het betekent niet dat een Maremma niet kan leren gehoorzamen. Hij zal snel leren om te zitten en te liggen op commando, maar hij zal nooit de slaafse gehoorzaamheid tonen zoals bij andere rassen wel gezien wordt. Een Maremma is niet onderworpen en afhankelijk, en hij zal altijd bedeesd en afwachtend zijn ten opzichte van vreemdelingen. Het betekent ook niet dat een Maremma geen leiding nodig heeft. U kunt uw leidersrol echter niet te allen tijde afdwingen, maar een goede relatie ontstaat eerder op basis van wederzijdse vriendschap en veel geduld. Wanneer u dus een gezeglijke en onderdanige hond zoekt, die meteen uw commando's en bevelen opvolgt, is deze hond niets voor u.
Rasstandaard van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
FCI 201: www.fci.be
Gezondheid van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
met betrekking tot de gezondheid van de rashonden van het ras Berghond van de Maremmen en Abruzzen bepaalde gezondheidsproblemen voorkomen; uit tot nu toe bekende onderzoeken blijkt dat onder andere de navolgende gezondheidsproblemen voorkomen bij rashonden van het ras Berghond van de Maremmen en Abruzzen:
heupdysplasie
elleboogdysplasie
Verzorging van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
Een Maremma heeft gelet op zijn witte, halflange vacht relatief weinig verzorging nodig. Natuurlijk mag u zijn vacht af en toe borstelen om losse en dode haren eruit te halen, maar de vacht klit niet of nauwelijks. Wassen is eigenlijk uit den boze en dient tot een minimum beperkt te worden. De huid/vacht bevat namelijk een vettig laagje, waardoor vuil en zand er vanzelf weer uitvallen. Bij vaak wassen wordt dit laagje eraf gewassen en zal de hond dus eerder weer vies worden. Zeker als de hond veel buiten is, zal hij in de winter een dikke ondervacht krijgen, die in het voorjaar verhaart. Ook in het najaar zal de hond nog een keer verharen, maar minder dan in het voorjaar.
Qua voeding is de hond voor zijn grootte een sobere eter. Ze zijn meestal niet veeleisend en eten niet gulzig.
Opvoeding van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
Deze zelfstandige en eigenwijze hond heeft een zeer consequente opvoeding nodig en is niet geschikt voor mensen die geen ervaring hebben met honden.
Rasvereniging van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
VHB, Vereniging van Herders- en Berghonden, www.vhbinfo.com
Overige informatie over de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
Deze informatie is afkomstig van PARCODAINI: www.maremma.nl
Geschiedenis van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
HERKOMST
De Berghond van de Maremmen komt, zoals al in zijn naam staat aangegeven uit de streken Maremma en Abruzzen in Italië. De Maremma is een streek aan de kust gelegen ten noorden van Rome; de Abruzzen is een gebergte ten oosten van Rome.
Het ras is reeds 2000 jaar oud en komt van oorsprong uit Azië. Er zijn verschillende meningen over hoe de hond van Azië naar Europa is gekomen. Waarschijnlijk is het ras meegekomen met herders, toen die vanuit het oosten naar het westen trokken. Vast staat wel, dat alle witte herdershonden (Tatra, Kuvasz, Pyrenese Berghond enz.) tot dezelfde soort, nl. de berghonden behoren. Ze werden en worden gefokt en gebruikt om de kudde schapen te beschermen en te verdedigen tegen aanvallen van wolven, beren en andere rovers.
OORSPRONG
Er wordt gezegd, dat het ras reeds 2000 jaar oud is en van oorsprong uit Azië komt. Er zijn verschillende meningen over hoe de hond van Azië naar Europa is gekomen. Waarschijnlijk is het ras meegekomen met herders, toen die vanuit het oosten naar het westen trokken.
Hoewel er in de tweede eeuw voor Christus al van een ‘Canis Pastoralis o Pequaris’ sprake is in het boek van Marco Porzio Catone (234 AD), wordt de eerste beschrijving van de Maremma toegekend aan Marco Terenzio Varrone (116-26 AD), die in 37 AD in zijn boek ‘de Rerum Rusticarum’ een ‘canis pastoralis’ beschrijft; een witte, grote hond met zwarte neus en lippen, die het vee beschermt tegen roofdieren. Ze dragen ‘melli’, grote leren halsbanden voorzien van uitstekende nagels, die ervoor moeten zorgen, dat de hals van de hond beschermd is tegen beten van wolven. Later worden deze banden van ijzer, zogenaamde ‘vreccale’.
Een eeuw later schrijft Lucio Columella, van oorsprong een Spanjaard een boek ‘de Re Rustica’ en beschrijft onder andere de ‘Canis Pastoralis’, die vooral wit van kleur moet zijn, zodat de herder zijn hond en de wolf goed uit elkaar kan houden.
In het verdere verloop van de geschiedenis komen we op schilderijen, doeken en gravures honden tegen die verdacht veel lijken op wat we tegenwoordig een Maremmano-Abruzzese noemen.
ONTSTAAN
Al in 1922 werd er in Genua een vereniging opgericht voor de Italiaanse herdershond. Deze club was evenwel geen lang leven beschoren. In 1924 werd de eerste, zeer beknopte standaard opgesteld voor de ‘herdershond Maremmano ook genoemd Abruzzese’.
In 1938 worden door Prof. Solara de verschillen beschreven tussen het type Maremmano en het type Abruzzese: de Maremmano is kleiner, heeft een minder dichte vacht, heeft een minder dikke kraag, hoeft niet perse totaal wit te zijn en mag bruine i.p.v. zwarte oogranden hebben. In 1950 wordt door Prof. Pischedda een vereniging ‘Il Circolo del pastore Abruzzese’ opgericht. Hij is van mening dat er een fundamenteel verschil bestaat tussen de Maremmano en de Abruzzese: de Maremmano is mollosoïde, de Abruzzese is lupoïde.
In 1953 wordt er een club voor de Maremmano opgericht. Zij doen het voorstel beide rassen/types tot één ras te vormen. Na het nodige geharrewar wordt uiteindelijk een standaard opgesteld, die op 1 januari 1958 van kracht wordt en in 1989 wordt bijgewerkt.
Hoewel er ook in de afgelopen jaren weer stemmen opgeld deden om de pma in groep 2, bij de Molossers in te delen, dan wel de standaard ten gunste van het Abruzzese type aan te passen, dan wel de verschillende types weer tot twee afzonderlijke rassen te maken, zijn deze voorstellen, voorlopig althans, weer van de baan.
Karakter van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
De aard van de Maremma is kalm, goedmoedig, bedachtzaam, maar fel tegen vijanden van zijn kudde. Hij is een goede waker over huis en bewoners, aanhankelijk voor de baas, maar altijd wantrouwend ten opzichte van vreemden. Een Maremma is ook zelfbewust en eigenwijs en hij heeft derhalve een consequente, maar niet een harde opvoeding nodig, wilt u tenminste geen problemen binnen uw ‘roedel’ verwachten.
Het ras is van nature gefokt en gebruikt als bewakings- en verdedigingshond van schaapskuddes. Ook nu nog wordt het ras in Italië hiervoor gebruikt. In Amerika en Australië is het ras in de 80-jaren met succes geïntroduceerd om schaapskuddes tegen coyotes en andere rovers te beschermen.
In vergelijking met andere ‘echte’ herdershonden is een Maremma rustiger, goed bestand tegen slechte weersomstandigheden, afstandelijk, onafhankelijk, waardoor hij zijn werk zonder mensen beter kan uitvoeren. Hij heeft een relatief slecht ontwikkeld jachtinstinct, zodat hij niet achter de dieren zal jagen die hij moet beschermen. Een werkende Maremma leeft tussen de schapen en beschouwt de schapen, of iedere andere diersoort die hij moet beschermen, als zijn roedelgenoten.
In Nederland zult u geen of weinig werkende Maremma tegenkomen. Hoewel de Maremma als gezelschaps- en familie hond gezeglijker is dan zijn werkende soortgenoot, neemt dat niet weg dat in het algemeen de Maremma omschreven kan worden als rustig, afstandelijk en argwanend ten opzicht van vreemden, aanhankelijk voor zijn baas, eigenwijs en zelfstandig. Wat de hond beschouwt als behorende tot zijn roedel zal hij beschermen. Een Maremma is dus niet gehoorzaam in de gebruikelijk zin van het woord. De hond moet immers bij de schapen blijven en niet bijvoorbeeld zijn baas achterna lopen. Een Maremma patrouilleert langs en door zijn kudde en onderneemt actie als hij denkt dat dat nodig is. Voor het bewaken hoeft een Maremma dus nauwelijks afgericht te worden; hij weet het zelf immers beter dan wie ook.
Het betekent niet dat een Maremma niet kan leren gehoorzamen. Hij zal snel leren om te zitten en te liggen op commando, maar hij zal nooit de slaafse gehoorzaamheid tonen zoals bij andere rassen wel gezien wordt. Een Maremma is niet onderworpen en afhankelijk, en hij zal altijd bedeesd en afwachtend zijn ten opzichte van vreemdelingen. Het betekent ook niet dat een Maremma geen leiding nodig heeft. U kunt uw leidersrol echter niet te allen tijde afdwingen, maar een goede relatie ontstaat eerder op basis van wederzijdse vriendschap en veel geduld. Wanneer u dus een gezeglijke en onderdanige hond zoekt, die meteen uw commando's en bevelen opvolgt, is deze hond niets voor u.
Rasstandaard van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
FCI 201: www.fci.be
Gezondheid van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
met betrekking tot de gezondheid van de rashonden van het ras Berghond van de Maremmen en Abruzzen bepaalde gezondheidsproblemen voorkomen; uit tot nu toe bekende onderzoeken blijkt dat onder andere de navolgende gezondheidsproblemen voorkomen bij rashonden van het ras Berghond van de Maremmen en Abruzzen:
heupdysplasie
elleboogdysplasie
Verzorging van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
Een Maremma heeft gelet op zijn witte, halflange vacht relatief weinig verzorging nodig. Natuurlijk mag u zijn vacht af en toe borstelen om losse en dode haren eruit te halen, maar de vacht klit niet of nauwelijks. Wassen is eigenlijk uit den boze en dient tot een minimum beperkt te worden. De huid/vacht bevat namelijk een vettig laagje, waardoor vuil en zand er vanzelf weer uitvallen. Bij vaak wassen wordt dit laagje eraf gewassen en zal de hond dus eerder weer vies worden. Zeker als de hond veel buiten is, zal hij in de winter een dikke ondervacht krijgen, die in het voorjaar verhaart. Ook in het najaar zal de hond nog een keer verharen, maar minder dan in het voorjaar.
Qua voeding is de hond voor zijn grootte een sobere eter. Ze zijn meestal niet veeleisend en eten niet gulzig.
Opvoeding van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
Deze zelfstandige en eigenwijze hond heeft een zeer consequente opvoeding nodig en is niet geschikt voor mensen die geen ervaring hebben met honden.
Rasvereniging van de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
VHB, Vereniging van Herders- en Berghonden, www.vhbinfo.com
Overige informatie over de Berghond van de Maremmen en de Abruzzen
Deze informatie is afkomstig van PARCODAINI: www.maremma.nl
