De Bloedhond behoort tot de Rasgroep "Lopende Honden en Dashonden"
Geschiedenis van de Bloedhond
Geschiedenis
In circa 655 tot 727 na Christus leefde in België ene Hubertus, een zoon van de hertog van Toulouse. Deze Hubertus verliest zijn vrouw kort na de geboorte van hun eerste kind. In zijn smart stort hij zich in allerlei wereldse geneugten. Tijdens de kerstdagen gaat hij op jacht, waarbij zijn honden een enorm hert opjagen dat hen echter in alle rust observeert. Hubertus raakt zeer onder de indruk als hem tussen de takken van het gewei een lichtend kruis ontwaart. Een stem beval Hubertus zich naar de heilige Lambertus te begeven en zich onder diens leiding te stellen. Aldus geschiedde. Hij trekt in het klooster in de Belgische Ardennen en werd monnik. Het mirakel met het hert en de wonderen die Hubertus later verrichtte, waren redenen dat Hubertus heilig werd verklaard. In die hoedanigheid werd Sint Hubertus de beschermheilige van de jacht en van de honden.
De 'Sint Hubertushond' was een zwaar slag jachthond met een uitstekende neus uit de fokkerij van dit klooster. De populatie is altijd klein en exclusief geweest. Het was een luxe hond, voorbehouden aan de grote adelijke heren, waaronder de abten en andere hoge geestelijken. De jacht was zowat de enige hobby van de adel, een goede hondenmeute was toen heel belangrijk voor het aanzien van een heer. Van Karel de Grote bijvoorbeeld (geboren 742) weten we bijna zeker dat hij met deze Sint Hubertushonden heeft gejaagd.
Toen de Normandiërs onder leiding van Willem de Veroveraar in het jaar 1066 Engeland binnenvielen, brachten zij een aantal nakomelingen van de in de Ardennen gefokte lopende honden met zich mee. Het betrof hier voornamelijk geheel witte (de Talbots) en bruinzwarte exemplaren (de Sint Hubert Hounds).
Geheel zwarte Sint Hubertushond Talbot
De Sint Hubert Hound was een geprezen slag bloedhond. Origineel was de Sint Hubert Hound geheel zwart, maar tan-aftekeningen verschenen bij introduktie van nieuwe types.
Uit: The Noble Art of Veneri, or Hunting, London 1576
in bezit van het 'British Museum'. Witte honden van verschillende afstammingen waren wel bekend bij de Franse adel. De meest bekende van deze witte honden was de Talbot.
Uit: The Noble Art of Veneri, or Hunting, London 1576
in bezit van het 'British Museum'.
In de tiende eeuw stuurden de Monniken van de Sint Hubertus abdij elk jaar drie koppels Sint Huberushonden naar de Franse koning. Zodat ook in dit land een populatie ontstond.
De Franse revolutie die alle grote meutes vernietigde, zette een punt achter de Sint Hubertushond op het continent. De georganiseerde fok verdween toen de franse legers de abdijen leeghaalden.
Engeland, welvarend en niet geschokt door de revolutie en dat sinds 1066 geen invasie meer gekend had, bezat nog zijn hele hondenschat. De Sint Hubertushonden leefden daar voort onder de meest verschillende namen, tot men in de zestiende eeuw de algemene term 'Bloodhound' aannam.
Deze naam wordt op verschillende manieren geïnterpreteerd. De hedendaagse liefhebbers houden vast aan de betekenis 'van zuiver bloed', 'volbloed' of 'hoog in het bloed staand'. een rashond dus die reeds lange tijd zuiver gefokt is, dat wil zeggen zonder andere rassen gebruikt te hebben. Een andere, eveneens zeer plausibele, verklaring is die het bloed letterlijk neemt en associeert met het soort werk waarin de Bloedhond uitmunt: Het volgen van een bloedspoor -het zogenaamde zweetspoor- van aangeschoten wild.
Wat de naam in ieder geval niet wil zeggen, is dat de Bloedhond bloeddorstig zou zijn.
Zo'n honderd jaar geleden veranderde in Engeland de jachtmethode, men begon de 'Bloodhound' te zwaar, te rustiek en te traag te vinden en schakelde over op snellere honden. De opkomst van de hondenshow bracht redding. De 'Bloodhound' met z'n originele hoofd beviel het welgestelde showpupliek. Men begon aan dat hoofd te werken, het te 'verbeteren': nog langere oren, nog meer huid en rimpels, een nog smallere en hogere schedel, een nog zwaarder en breder lichaam. De grondlegger van deze aanpassingen is Edwin Brought (die ook één van de opstellers is van de rasstandaard). Hij wordt daardoor wel gezien als de geestelijke vader van dit nieuwe type.
De F.C.I. (Federation Cynologique International), de overkoepelende Kynologische organisatie, waarbij ook Nederland aangesloten is. heeft België als land van oorsprong van de Bloedhond erkend. De Bloedhond is verder in Engeland gevormd tot wat hij nu is. Vanuit hier heeft ook de verspreiding naar de rest van Europa plaatsgevonden. De Engelse rasstandaard geldt tegenwoordig dus als leidraad voor de fokker en keurmeester.
Karakter van de Bloedhond
De bloedhond is een zéér aanhankelijke hond. Hij hoort slecht, maar ruikt heel goed en je zal dus zeker je best moeten doen als jullie ''verstoppertje'' spelen.. Het is een rustige hond, zeker geen vechthond zoals sommigen beweren! Hij is gevoelig en lief met kinderen.
Rasstandaard van de Bloedhond
Hoofd: smal in verhouding tot de lengte en lang in verhouding tot het lichaam. Een zeer uitgesproken achterhoofdsknobbel, een grote hoeveelhuid losse huid op het hoofd, uitgesproken wam, lange, diepe en overal even brede voorsnuit.
Ogen: diepliggende, hoekige oogopeningen, zichtbaar bindvlies als gevolg van de overtollige huid, diep hazelnootbruin tot lichtbruin, harmonierend met de kleur van de vacht.
Oren: dun, zacht, laag aangezet en zeer lang. Ze moeten in sierlijke plooien neervallen waarbij het onderste gedeelte binnenwaarts naar achteren is gedraaid.
Gebit: schaargebit.
Hals: lang
Lichaam: de borstkas hangt laag tussen de voorbenen, wigvormig. De rug en lendenen zijn sterk, de laatste diep en licht gewelfd.
Ledematen: goed gehoekte schouder en opperarm, rechte, krachtige voorbenen, geronde en krachtige botten, sterke voormiddenvoet. Goed gehoekte achterbenen, goed bespierd, met laag aangezette sprongen.
Voeten: sterk, goed gewelfd.
Staart: lang, dik, hoog aangezet, aan de onderkant goed behaard, wordt omhoog gebogen gedragen.
Vacht: glad, dicht, kort.
Kleur: zwart en rood, lever en rood of rood. Enig wit op de borst, de voeten en de punt van de staart is toegestaan.
Schofthoogte: reu 63-69 cm, teef 58-63 cm.
Gezondheid van de Bloedhond
Ras is vatbaar voor maagtorsie (ook wel maagkanteling of volvulus genoemd, een acuut levensbedreigende aandoening die ogenblikkelijk ingrijpen van een dierenarts vereist ...).
Het is daarom aan te bevelen de hond meerdere keren per dag kleine porties eten te geven. Spelen of stoeien kort na het eten vergroot de kans op een maagtorsie aanzienlijk en is daarom af te raden.
De ogen (v.w.hangende oogleden) en (lange!) oren zijn vatbaar voor ontstekingen. Dit kun je makkelijk voorkomen door goed schoonhouden en indien nodig (preventief)behandelen met speciale oog/oor zalf.
Verzorging van de Bloedhond
over het algemeen niet veel vachtverzorging nodig.
Opvoeding van de Bloedhond
Zachtaardig (hij is erg gevoelig), consequent en met oneindig veel geduld.
Rasvereniging van de Bloedhond
www.bloedhond.nl
Overige informatie over de Bloedhond
Niet loslaten is het beste; de hond zal anders zijn neus achterna gaan..
Soms zijn het net de Niagarawatervallen (het gekwijl;)je moet wel humor hebben en niet teveel waarde hechten aan familie/vrienden voor deze hond.
Niet direct een hond voor beginners.
Het blijft geen puppy...je haalt wel wat in huis!
Bloedhond pup aanschaffen
laat je goed informeren door de rasvereniging.
Geschiedenis van de Bloedhond
Geschiedenis
In circa 655 tot 727 na Christus leefde in België ene Hubertus, een zoon van de hertog van Toulouse. Deze Hubertus verliest zijn vrouw kort na de geboorte van hun eerste kind. In zijn smart stort hij zich in allerlei wereldse geneugten. Tijdens de kerstdagen gaat hij op jacht, waarbij zijn honden een enorm hert opjagen dat hen echter in alle rust observeert. Hubertus raakt zeer onder de indruk als hem tussen de takken van het gewei een lichtend kruis ontwaart. Een stem beval Hubertus zich naar de heilige Lambertus te begeven en zich onder diens leiding te stellen. Aldus geschiedde. Hij trekt in het klooster in de Belgische Ardennen en werd monnik. Het mirakel met het hert en de wonderen die Hubertus later verrichtte, waren redenen dat Hubertus heilig werd verklaard. In die hoedanigheid werd Sint Hubertus de beschermheilige van de jacht en van de honden.
De 'Sint Hubertushond' was een zwaar slag jachthond met een uitstekende neus uit de fokkerij van dit klooster. De populatie is altijd klein en exclusief geweest. Het was een luxe hond, voorbehouden aan de grote adelijke heren, waaronder de abten en andere hoge geestelijken. De jacht was zowat de enige hobby van de adel, een goede hondenmeute was toen heel belangrijk voor het aanzien van een heer. Van Karel de Grote bijvoorbeeld (geboren 742) weten we bijna zeker dat hij met deze Sint Hubertushonden heeft gejaagd.
Toen de Normandiërs onder leiding van Willem de Veroveraar in het jaar 1066 Engeland binnenvielen, brachten zij een aantal nakomelingen van de in de Ardennen gefokte lopende honden met zich mee. Het betrof hier voornamelijk geheel witte (de Talbots) en bruinzwarte exemplaren (de Sint Hubert Hounds).
Geheel zwarte Sint Hubertushond Talbot
De Sint Hubert Hound was een geprezen slag bloedhond. Origineel was de Sint Hubert Hound geheel zwart, maar tan-aftekeningen verschenen bij introduktie van nieuwe types.
Uit: The Noble Art of Veneri, or Hunting, London 1576
in bezit van het 'British Museum'. Witte honden van verschillende afstammingen waren wel bekend bij de Franse adel. De meest bekende van deze witte honden was de Talbot.
Uit: The Noble Art of Veneri, or Hunting, London 1576
in bezit van het 'British Museum'.
In de tiende eeuw stuurden de Monniken van de Sint Hubertus abdij elk jaar drie koppels Sint Huberushonden naar de Franse koning. Zodat ook in dit land een populatie ontstond.
De Franse revolutie die alle grote meutes vernietigde, zette een punt achter de Sint Hubertushond op het continent. De georganiseerde fok verdween toen de franse legers de abdijen leeghaalden.
Engeland, welvarend en niet geschokt door de revolutie en dat sinds 1066 geen invasie meer gekend had, bezat nog zijn hele hondenschat. De Sint Hubertushonden leefden daar voort onder de meest verschillende namen, tot men in de zestiende eeuw de algemene term 'Bloodhound' aannam.
Deze naam wordt op verschillende manieren geïnterpreteerd. De hedendaagse liefhebbers houden vast aan de betekenis 'van zuiver bloed', 'volbloed' of 'hoog in het bloed staand'. een rashond dus die reeds lange tijd zuiver gefokt is, dat wil zeggen zonder andere rassen gebruikt te hebben. Een andere, eveneens zeer plausibele, verklaring is die het bloed letterlijk neemt en associeert met het soort werk waarin de Bloedhond uitmunt: Het volgen van een bloedspoor -het zogenaamde zweetspoor- van aangeschoten wild.
Wat de naam in ieder geval niet wil zeggen, is dat de Bloedhond bloeddorstig zou zijn.
Zo'n honderd jaar geleden veranderde in Engeland de jachtmethode, men begon de 'Bloodhound' te zwaar, te rustiek en te traag te vinden en schakelde over op snellere honden. De opkomst van de hondenshow bracht redding. De 'Bloodhound' met z'n originele hoofd beviel het welgestelde showpupliek. Men begon aan dat hoofd te werken, het te 'verbeteren': nog langere oren, nog meer huid en rimpels, een nog smallere en hogere schedel, een nog zwaarder en breder lichaam. De grondlegger van deze aanpassingen is Edwin Brought (die ook één van de opstellers is van de rasstandaard). Hij wordt daardoor wel gezien als de geestelijke vader van dit nieuwe type.
De F.C.I. (Federation Cynologique International), de overkoepelende Kynologische organisatie, waarbij ook Nederland aangesloten is. heeft België als land van oorsprong van de Bloedhond erkend. De Bloedhond is verder in Engeland gevormd tot wat hij nu is. Vanuit hier heeft ook de verspreiding naar de rest van Europa plaatsgevonden. De Engelse rasstandaard geldt tegenwoordig dus als leidraad voor de fokker en keurmeester.
Karakter van de Bloedhond
De bloedhond is een zéér aanhankelijke hond. Hij hoort slecht, maar ruikt heel goed en je zal dus zeker je best moeten doen als jullie ''verstoppertje'' spelen.. Het is een rustige hond, zeker geen vechthond zoals sommigen beweren! Hij is gevoelig en lief met kinderen.
Rasstandaard van de Bloedhond
Hoofd: smal in verhouding tot de lengte en lang in verhouding tot het lichaam. Een zeer uitgesproken achterhoofdsknobbel, een grote hoeveelhuid losse huid op het hoofd, uitgesproken wam, lange, diepe en overal even brede voorsnuit.
Ogen: diepliggende, hoekige oogopeningen, zichtbaar bindvlies als gevolg van de overtollige huid, diep hazelnootbruin tot lichtbruin, harmonierend met de kleur van de vacht.
Oren: dun, zacht, laag aangezet en zeer lang. Ze moeten in sierlijke plooien neervallen waarbij het onderste gedeelte binnenwaarts naar achteren is gedraaid.
Gebit: schaargebit.
Hals: lang
Lichaam: de borstkas hangt laag tussen de voorbenen, wigvormig. De rug en lendenen zijn sterk, de laatste diep en licht gewelfd.
Ledematen: goed gehoekte schouder en opperarm, rechte, krachtige voorbenen, geronde en krachtige botten, sterke voormiddenvoet. Goed gehoekte achterbenen, goed bespierd, met laag aangezette sprongen.
Voeten: sterk, goed gewelfd.
Staart: lang, dik, hoog aangezet, aan de onderkant goed behaard, wordt omhoog gebogen gedragen.
Vacht: glad, dicht, kort.
Kleur: zwart en rood, lever en rood of rood. Enig wit op de borst, de voeten en de punt van de staart is toegestaan.
Schofthoogte: reu 63-69 cm, teef 58-63 cm.
Gezondheid van de Bloedhond
Ras is vatbaar voor maagtorsie (ook wel maagkanteling of volvulus genoemd, een acuut levensbedreigende aandoening die ogenblikkelijk ingrijpen van een dierenarts vereist ...).
Het is daarom aan te bevelen de hond meerdere keren per dag kleine porties eten te geven. Spelen of stoeien kort na het eten vergroot de kans op een maagtorsie aanzienlijk en is daarom af te raden.
De ogen (v.w.hangende oogleden) en (lange!) oren zijn vatbaar voor ontstekingen. Dit kun je makkelijk voorkomen door goed schoonhouden en indien nodig (preventief)behandelen met speciale oog/oor zalf.
Verzorging van de Bloedhond
over het algemeen niet veel vachtverzorging nodig.
Opvoeding van de Bloedhond
Zachtaardig (hij is erg gevoelig), consequent en met oneindig veel geduld.
Rasvereniging van de Bloedhond
www.bloedhond.nl
Overige informatie over de Bloedhond
Niet loslaten is het beste; de hond zal anders zijn neus achterna gaan..
Soms zijn het net de Niagarawatervallen (het gekwijl;)je moet wel humor hebben en niet teveel waarde hechten aan familie/vrienden voor deze hond.
Niet direct een hond voor beginners.
Het blijft geen puppy...je haalt wel wat in huis!
Bloedhond pup aanschaffen
laat je goed informeren door de rasvereniging.
